ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ ΣΤΑ ΠΡΑΜΑΝΤΑ

                  ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΠΡΑΜΑΝΤΑ με την Π.Ε.Σ.ΕΚ. 12-15 Οκτωβρίου 2014

Τα βουνά  της Ελλάδας με τα ορεινά χωριά τους αποτελούν αναμφίβολα πόλο έλξης  από τις αρχές του φθινοπώρου έως την Άνοιξη για τους κατοίκους των πόλεων και κάθε απόδραση εκεί μάς ξαφνιάζει με τις αντιθέσεις χρωμάτων, τις εναλλαγές τοπίων, την ιστορία των τόπου και των κατοίκων του.

Μη θέλοντας λοιπόν να αθετήσω το λόγο μου σε μια καινούρια φίλη αλλά κυρίως για να ξαναθυμηθώ τις όμορφες μέρες της επίσκεψής μου στην περιοχή, αφήνω κι εγώ  το νου και το μολύβι μου να τρέξουν στο χαρτί καταγράφοντας έτσι ένα όμορφο τετραήμερο-εκδρομής- φόρο τιμής για την πατρίδα της φίλης αλλά και για τη ζωή που κυλάει ακόμη στα κακοτράχαλα βουνά και στα χωριά της Πίνδου.

 Το εκδρομικό πούλμαν, ανηφορίζει εδώ και ώρα τον στριφογυριστό, επαρχιακό δρόμο που χαραγμένος ανάμεσα σε δάση από έλατα και αιωνόβια πλατάνια, ρυάκια και χείμαρρους, φέρνει σε επικοινωνία τον έξω κόσμο  με τα όμορφα χωριά των Δυτικών Τζουμέρκων. Τελικός του προορισμός τα Πράμαντα. Εκεί θα αποβιβαστούμε εμείς, ένα ετερόκλητο ηλικιακά πλήθος από άνδρες και γυναίκες, οι περισσότεροι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί και πολλοί, παλιοί φίλοι μεταξύ τους που ήρθαν να γνωρίσουν, ένα άγνωστο ακόμη τόπο σκαρφαλωμένο στα καταράχια της Πίνδου.

Ξεναγός μας η νέα μου φίλη-μέλος του συλλόγου, γέννημα-θρέμα του χωριού λάτρης και πρεσβευτής του τόπου της, που έπεισε τους συναδέλφους της να αφήσουν τη ραστώνη τους και αυτή τη φορά να την ακολουθήσουν στα πατρογονικά της εδάφη για μια τετραιήμερη εκδρομή.

 Κτισμένο σε υψόμετρο 840 μέτρων αμφιθεατρικά στους πρόποδες στης Στρογγούλας 2.107 μέτρα(μια από τις πιο επιβλητικές κορυφές  των Τζουμέρκων, στην κεντρική Πίνδο), το χωριό ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, σε όλο του το μεγαλείο. Ξεκινάμε από την όμορφη λιθόκτιστη βρύση του χωριού, τον Αράπη όπως λέγεται και την Εκκλησία της Αγίας Παρασκευής που βρίσκονται στην πλατεία και ανηφορίζουμε για τον πάνω μαχαλά. Αντικρίζουμε πολλά, παλιά, πετρόκτιστα με κεραμοσκεπές και λουλουδιασμένες αυλές σπίτια, σκορπισμένα στην ανηφορική πλαγιά κάτω από δασωμένη περιοχή ενώ το αυτί μας τεντώνεται να ακούσει τα κελαηδίσματα των πουλιών.

Στην παρέα συμφωνούμε πως «μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις» και αφού τούς έχουμε ήδη διαβάσει, ξεφορτωνόμαστε τους οδηγούς μας, αφήνοντας το χωριό να μας πει μόνο του τα μυστικά του.

Γραφικό και καλοσυγυρισμένο μαρτυρά την αίγλη αλλοτινών καιρών, με τους μαστόρους , τους κτηνοτρόφους και τους νοικοκυραίους του. Ξεκουραζόμαστε  μετά από την απαραίτητη οινοποσία για το καλωσόρισμά μας, σε ταβέρνες του χωριού και ετοιμαζόμαστε για τις επόμενες εξορμήσεις μας που περιλαμβάνουν: το σπήλαιο της Ανεμότρυπας ή και σπήλαιο Πραμάντων που το βρίσκουμε αξιόλογο σε υψόμετρο 900 μέτρων , την σμιλεμένη σε βράχο μονή της Κηπίνας, ένα από τα πιο εντυπωσιακά όλοι μας συμφωνούμε σ’ αυτό, μοναστήρια της Ηπείρου και το μεγαλύτερο τοξωτό γεφύρι των Βαλκανίων, το Γεφύρι της Πλάκας που τελείωσε ο πρωτομάστορας Κώστας Μπέκας(μοναδικός στο είδος του εκείνη την εποχή).Το γεφύρι αυτό που κτίσθηκε το 1866 αποτελούσε και το σύνορο στον Άραχθο με την Τουρκία όταν η Ήπειρος δεν είχε ακόμη απελευθερωθεί από τον Τουρκικό ζυγό και διέθετε χάνι, φυλάκιο και τελωνείο. Οι φωτογραφίες με το γεφύρι και τον ποταμό, μοναδικές σε ομορφιά, μάς μάγεψαν.

Η πεζοπορία μας στην Ηπειρώτικη και εξαιρετικής ομορφιάς φύση, οι άγριες πλαγιές των Τζουμέρκων με την πλούσια πανίδα και χλωρίδα, μάς αναζωογονούν και με πολύ καλή διάθεση ατενίζοντας  το φαράγγι με τον Καλαρρύτη ποταμό όπου πετάξαμε τα άγχη και τα βάρη της καθημερινότητάς του ο καθένας μας, κινούμε για το Συράκο, το χωριό του Κρυστάλλη. Γνωρίζουμε το σπίτι-μουσείο του ποιητή, των βουνών και της ορεινής φύσης, απαγγέλουμε ποιήματά του, γευόμαστε το φρέσκο μέλι  και γλυκό του κουταλιού που μάς προσφέρουν οι λιγοστοί δυστυχώς κάτοικοί του ενώ λιγωνόμαστε, από τον μυρωμένο βότανα και έλατα αέρα.

Πεζοπορούμε μέχρι το κατάλυμά μας( έναν από τους πολλούς παραδοσιακούς  ξενώνες που διαθέτει η περιοχή γύρω από τα Πράμαντα) σχεδιάζοντας φυσικά  το πρόγραμμα της τελευταίας μας ημέρας που περιλαμβάνει και την απαιτούμενη, κοντά  στα έλατα, βόλτα μέχρι το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής ή το χωριό Μελισσουργοί. Το απόγευμα θα παρευρεθούμε σε  μια εκδήλωση έκπληξη στο Δημαρχείο των Πραμάντων με το πολύ ενδιαφέρον θέμα «Η εκπαίδευση των παιδιών των κτιστάδων και των νομάδων κτηνοτρόφων στα χωριά των Τζουμέρκων» με ομιλητές τον Βασίλη Καρακώστα και τον Νίκο Καρατζένη, γνήσια παιδιά της Τζουμερκιώτικης γης, σήμερα εκπαιδευτικοί, που μάς αφηγούνται μέσα από τις βιωματικές τους ιστορίες, τις δυσκολίες τους λόγω των ασχολιών των γονιών τους, να μάθουν γράμματα και να σπουδάσουν.

Ξεχωρίσαμε νομίζω όλοι μας τον  Νίκο Καρατζένη που αυθεντικός κι  ανθρώπινος, ποιμένας ακόμη στη ψυχή, με το νου γεμάτο από τα μονοπάτια των βουνών, τις στάνες και νομαδική ζωή των κτηνοτρόφων της οικογένειάς του, μάς ταξίδεψε σε ένα, όχι και τόσο μακρινό μας παρελθόν, έντονα συγκινημένος και διπλά ενθουσιασμένος που κατόρθωσε να κάνει εμάς, τους κατοίκους  των πόλεων, κοινωνούς της χαμένης πια πραγματικότητας που βίωσαν για πολλές δεκαετίες οι νομάδες κτηνοτρόφοι.

Με την μορφή του λύκου που παραφυλάει τα πρόβατα, τον Νίκο- παιδί να ροβολάει τις ραχούλες για να περιμαζέψει το κοπάδι του χωριστήκαμε, μεθυσμένοι από τις τόσες εικόνες της εκδρομής μας.

Νωρίς πια με το πρώτο αεράκι να μάς δροσίζει και με άριστες τις εντυπώσεις από το τμήμα αυτό των Τζουμέρκων που πρώτη φορά γνωρίσαμε, ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Είχαμε ήδη αποχαιρετίσει τον φιλόξενο ξενοδόχο μας , τους κατοίκους των Πραμάντων που μας περιποιήθηκαν στις ταβέρνες και τα καφενεία, την φύση και τις ραχούλες των Τζουμέρκων και έτσι μεθυσμένοι ακόμη από τα  αρώματα του φασκόμηλου, του τσαγιού, της λεβάντας και της ρίγανης, το λεωφορείο μας  κατηφόρισε παίρνοντας τη στροφή του δρόμου..

Ένα ταξιδιάρικο σύννεφο που κάλυψε το κομμάτι εκείνο τ’ ουρανού, μάς έκρυψε οριστικά πια και την  περήφανη κορφή της Στρογγούλας, που στεκόταν αγέρωχος φρουρός πάνω από τα Πράμαντα.

Στο ίσιωμα του δρόμου έκλεισα πλέον το παράθυρο του λεωφορείου, παίρνοντας μαζί μου τις θύμισες από τα Πραμαντιώτικα βουνά που υποσχέθηκα φυσικά να τα

ξαναεπισκεφθώ για να «γεμίσω και πάλι τις μπαταρίες μου» από το οξυγόνο των Τζουμέρκων.

ΤΙΝΑ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟΥ